Otuz dokuz yıl önce bugün, 19 Eylül 1979’da, mühendisler, mimarlar ekomomik ve demokratik hakları için bir gün iş bıraktı. Teoman Öztürk’ün başkan olduğu 24’üncü dönem TMMOB Yönetim Kurulu, 17 Eylül’de düzenlediği basın toplantısıyla üyelerini, tüm teknik elemanları 19 Eylül’de 1 günlük iş bırakma eylemine çağırmıştı. Talepleri baskılara ve anti-demokratik uygulamalara
19 Eylül’ün 37. yılında mühendis, mimar, şehir plancılarının güvenceli çalışma yaşamı için mücadelesi sürüyor. 19 Eylül 1979’da ekonomik ve demokratik talepleri için on binlerce mühendis, mimar, şehir plancısı 55 ilde 740 işyerinde iş bırakmıştı. TMMOB’nin çağrısıyla gerçekleşen ülke tarihinin bu en büyük teknik eleman isyanı ve barındırdığı dinamikler, neoliberal politikalarla
19 Eylül Mühendis Mimar Şehir Plancıları Dayanışma Günü'nde ülke genelinde basın açıklamaları yapıldı. İstanbul'da Politeknik üyesi mühendisler Odakule'den basın açıklamasının yapılacağı Galatasaray Lisesi önüne yürüdü.
Mühendis, mimar ve şehir plancıları 19 Eylül'de ülke genelinde sokaklara çıkıyor.
TMMOB, 19 Eylül Mühendis, Mimar, Şehir Plancıları Dayanışma Günü`nde ülke genelinde basın açıklamaları düzenliyor.
TMMOB İl Koordinasyon Kurulları(İKK) 19 Eylül Mühendis Mimar ve Şehir Plancıları Dayanışma Günü'nde alanlardaydı.
Mesleğimize, Halkımıza, Ülkemize Sahip Çıkıyoruz 19 Eylül 1979 günü, mühendis, mimar ve şehir plancıları, Türk Mühendis ve Mimar Odaları Birliği (TMMOB)‘nin çağrısıyla ekonomik, demokratik talepleri için ülke çapında bir günlük iş bırakma eylemi gerçekleştirmişlerdi. Bu uyarı eylemine 49 ilde 443 işyerinde mühendis ve mimarların yanı sıra işçi, teknik eleman, memur
‘TMMOB Mühendis, Mimar ve Şehir Plancıları Dayanışma Günü’nde ‘Mesleğimize, Halkımıza, Ülkemize Sahip Çıkıyoruz’ sloganıyla ülke genelinde basın açıklamaları gerçekleştirilecek.
Bu yazımızda, TMMOB 'nin örgütlediği ve yaşama geçirdiği 19 Eylül direnişini de-ğerlendirmeye çalışacağız. Amacımız, di-renişten dersler çıkarmaktır. Direnişten çıkaracağımız dersleri eğer mücadelenin bundan sonraki evrelerine ışık tutacak yeni önermelere ve savlara dönüştürebilirsek ve de özellikle geleceğin demokratik kitle örgütlerine ilişkin gerçekçi bir yaklaşım sağlayabilirsek, yapacağımız değerlendirme amacına ulaşmış sayılacaktır.