İnşaat Mühendisleri Odası Ankara Şubesi, işsizlik nedeniyle yaşamına son veren inşaat mühendisi Abdullah Kaan Özbağ için açıklama yaptı: Aramızdan ayrılışının sebeplerine duyduğumuz öfkeyle; hoşçakal kardeşimiz.
İnşaat Mühendisleri Odası Ankara Şubesi, odaya üye genç meslektaşları Abdullah Kaan Özbağ’ın işsizlik nedeniyle yaşamını son vermesi üzerine açıklama yaptı.
İnşaat mühendisleri, çalışma hakları elinden alınan, çalışabilmek için dahi mücadele etmek zorunda bırakılan, geleceksiz ve güvencesiz bırakılan meslektaşlarını kaybetmenin öfkesini taşıdıklarını, krizlerin, iş cinayetlerinin sorumlusu olmadıklarını belirtti.
Emeğimizi sömürenler bizi ölüme mahkum ediyor
Çalışma yaşamında türlü zorluklarla boğuşan meslektaşlarının hayallerinin, geleceklerinin birilerinin çıkarları ve egemenliği için çalındığını belirten inşaat mühendisleri ‘Birilerinin hesaplarının, egemenliğinin uğrunda hayatlarını, emeklerini, geleceklerini ellerinde ne varsa hepsini ortaya koymak zorunda kaldılar. Bir meslek sahibi olabilmek için yıllarca çabalamaları yetmedi, bir iş bulabilmek için her şeylerinin sınanması yetmedi, o işte çalışabilmek için mesai alamamaları saatlerce çalışmaları yetmedi, çalışma arkadaşlarını yitirmeleri yetmedi, yıllarca biriktirdikleri emeklerin bir gecede ellerinden alınması da yetmedi.’ ifadelerini kullandı.
İnşaat Mühendisleri Odası Ankara Şubesi’nin açıklaması şöyle:
Hoşçakal kardeşimiz
Acımızla, öfkemizle, kederimizle birçok kez madenlerde, şantiyelerde, fabrikalarda hayatını kaybeden dostlarımızın, meslektaşlarımızın kaybını duyurmak zorunda kaldık. Çalışma hakları dahi ellerinden alınan ve ömürlerinin büyük bir bölümünde çalışabilmek için mücadele etmek zorunda bırakılan arkadaşlarımız; çalışırken ölebilecekleri gerçeğiyle yüz yüze kaldılar her an. Fakat bu düzene artık bu da yetmiyor. İş bulamamanın, geleceksizliğin, güvencesizliğin iklimi gencecik güzel bir meslektaşımızı daha aramızdan aldı. Abdullah Kaan Özbağ kendi yaşamını sonlandırdı.
Ailesine, yakınlarına ve tüm inşaat mühendislerine baş sağlığı diliyoruz.
Yaşamın bütün alanlarında kendisinin belirlemediği ve belirleyemediği koşulları yaşayan, seçemediği evlerde doğan, tercih edemediği okullarda okuyan, sevemediği işleri yapmak zorunda bıraktırılanların yaşama veda etmelerini sadece kendi tercihleri olarak okumadık, okumayacağız.
Birilerinin çıkarları uğruna yaşamını ölümün kıyısında sürdürmek zorunda olanlar krizlerin, iş cinayetlerinin, fıtratlarının sorumlusu olmadılar hiçbir an. Birilerinin hesaplarının, egemenliğinin uğrunda hayatlarını, emeklerini, geleceklerini ellerinde ne varsa hepsini ortaya koymak zorunda kaldılar. Bir meslek sahibi olabilmek için yıllarca çabalamaları yetmedi, bir iş bulabilmek için her şeylerinin sınanması yetmedi, o işte çalışabilmek için mesai alamamaları saatlerce çalışmaları yetmedi, çalışma arkadaşlarını yitirmeleri yetmedi, yıllarca biriktirdikleri emeklerin bir gecede ellerinden alınması da yetmedi.
Bu güzel insanların ortaklığı aramızdan ayrılışlarından başka bir ortaklık taşıyor. Kaygılarımız aynı, yaşamlarımız aynı. Bir madende, işe-okula gitmek için bindiğimiz bir araçta, bir asansör boşluğunda, ekmek almaya giderken hep aynıydık. Ellerimiz aynıydı, mahallelerimiz aynıydı, aynı yerlere bakıp aynı hayallerle yaşıyorduk. Fakat hepimizin “fıtratını” başkaları belirliyordu.
Birimizi daha yitirmenin acısının hüznü ve aramızdan ayrılışının sebeplerine duyduğumuz öfkeyle;
Hoşçakal Abdullah Kaan Özbağ
politeknik.org.tr